เพราะรอยบาดแผลของกลุ่มผู้ป่วยคือ "สมอง"

โดยปกติแล้ว การเคลื่อนไหวของมนุษย์มีการถูกควบคุมทั้งแบบที่ตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจโดยจะขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมโดยรอบอยู่แล้ว ซึ่งระบบประสาทส่วนกลางที่อยู่ในสมองและตัวรับรู้ความรู้สึกจะทำงานร่วมกันเป็นผลให้เกิดการเคลื่อนไหวนั่นจึงเป็นเรื่องที่จำเป็นอย่างมากในการเรียกกระบวนการการควบคุมเหล่านี้กลับมาโดยการฝึกซ้ำไปซ้ำมา เรียนรู้แล้วเรียนรู้อีกจนสมองสามารถจดจำกระบวนการเหล่านี้ได้

ผู้ป่วยสโตรกเหมือน "เด็กแรกหัดเดิน"

ยกตัวอย่างให้เห็นภาพง่ายๆเช่น ในตอนเป็นเด็กนั้น เราคงไม่สามารถที่จะเล่นเปียโนได้ หรือปั่นจักรยานได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เริ่มฝึก เราจำเป็นต้องมีการฝึกซ้ำไปซ้ำมา ลองผิดลองถูกจนเกิดเป็นความชำนาญในที่สุด

เหตุผลเป็นเช่นนั้นเพราะว่า สมองจะได้มีการจดจำวิธีการที่จะเคลื่อนไหวอย่างไรให้ราบรื่นและชำนาญ ซึ่งกระบวนการทางสมองนี้แหละที่เรียกว่า การเรียนรู้ผ่านประสาทยนต์ หรือ Motor learning โดยผู้ป่วยสโตรกส่วนใหญ่จะสูญเสียความทรงจำตรงนี้ไป จึงเป็นเรื่องจำเป็นอย่างมากในการใช้ทฤษฏีการฝึกเรียนรู้ผ่านประสาทยนต์หรือ Motor Learning ร่วมด้วยกับการฝึกความแข็งแรงทั่วไป ในการนำความสามารถในการเคลื่อนไหวกลับมานั่นเอง